O pierwszych budynkach
Pierwsze budynki, które wznosił człowiek były wznoszone z łatwo dostępnych materiałów, typu torf, gałęzie czy glina. Można je było obrabiać prymitywnymi narzędziami:nożami z kości zwierząt, kamiennymi siekierami. Dużym postępem w budownictwie pierwotnym było pojawienie się około 6000 roku przed naszą erą cegieł, które wyrabiano z gliny, susząc je na słońcu. Kolejnym krokiem w rozwoju budownictwa były narzędzia z brązu, których człowiek zaczął używać mniej więcej w 3000 roku p. n. e. Narzędzia z brązu pozwalały ścinać drzewa i poddawać je dalszej obróbce, umożliwiały także obróbkę kamienia. Wznoszono więc już nieco bardziej zaawansowane budowle. Wraz z rozwojem cywilizacji do budownictwa wkroczyły cegły wypalane w piecu do spajania, których używano różnych materiałów. W starożytnej Mezopotamii spoiwem cegieł był naturalny asfalt, Egipcjanie używali do tego celu gipsu, budowniczowie w starożytnej Grecji i w Rzymie początkowo stosowali wapno. Z czasem wapno zostało wyparte przez cementową zaprawę, która powstawała z mieszaniny wapna, wulkanicznego popiołu i piasku. Z czasem do zaprawy cementowej starożytni Rzymianie zaczęli dodawać żwir i w ten sposób powstał beton, a to oznaczało już prawdziwą rewolucję w budownictwie. Do wykańczania swoich wznoszonych z betonu budowli Rzymianie używali marmuru.
